De kleinsten worden gespaard, dat is het enige bewijs dat ze ergens, diep in hun hart, misschien nog gevoel hebben. Op vele dagen kan ik ze dat niet eens meer geven. Empathie. Ik leef in een era dat dat woord niet meer kent. Het is verbannen uit het woordenboek en komt voorlopig ook niet meer terug. Mijn grootouders hebben me erover verteld, anders was ik net zo onwetend als de rest hier. Mijn grootouders, hoe zou het met ze zijn? Het is al zo lang geleden dat ik de wijsheid van vroeger aan mocht horen, dat ik nog niet wist wat deze wereld inhield. Soms verlang ik terug naar die tijd, maar dan denk ik aan mijn kinderen, aan mijn vrienden. Ik kan het me niet veroorloven het besef van hier en nu kwijt te raken. Als dat gebeurt, als ik deze dagen en dit moment vergeet, is er geen weg meer terug. Nu niet, en nooit niet.
Af en toe hoor je geluiden over een betere wereld, ik weet dat die niet bestaat. Althans, hij bestaat wel, hoe kunnen er anders zoveel verhalen over zijn? Het is alleen vergeefs om te denken dat die wereld, waar niet alleen de kleinsten de kans krijgen te groeien, maar iedereen mag zijn wie hij wil zijn, dat die wereld voor ons ooit werkelijkheid zal worden. Je hoort ze praten over verre oorden, diep verscholen in de wildernis, waar iedereen vrij is. Ik denk bij mezelf, goed. Zolang er hoop is bij al dezen om mij heen, zolang er het idee is dat het ooit nog beter zal worden dan dit, leven we. Hoe vaak ze ons ook proberen klein te houden en hoewel er altijd offers moeten worden gebracht, de massa leeft voort. Hoe vaak ze ons ook proberen te verdrinken, verbranden of neerhalen, wij zullen zegenvieren. Ooit.
De angst dat we het dit keer niet overleven, is er natuurlijk altijd. De angst dat dit de laatste keer zal zijn, de angst dat de kinderen inmiddels zo groot zijn gegroeid, dat ze niet meer als kinderen gezien worden. Dat is het ergste, het aanzien dat je eigen kroost, naïef en vol vertrouwen doorgroeit, zonder te weten wat hen te wachten staat. Natuurlijk zien ze wel wat er gebeurt, natuurlijk horen ze de verhalen en kunnen ze de angst in onze ogen zien. Ze weten het verdomd goed, maar hopen dat het hen, zoals al die vorige keren, niet zal overkomen. Ik bewonder dat vertrouwen, maar weet inmiddels beter. Zodra ze groot genoeg zijn, worden ze gezien als een van ons, zonder ook maar enig medelijden. Ik wil het uitschreeuwen, ze waarschuwen en gebieden dat ze klein blijven, maar dat kan niet. Het is niet mijn recht dat te eisen, het heeft bovendien geen nut.
Ik sta hier dus te midden van al mijn familie, vrienden, kennissen en alle anderen. Van onze cultuur is weinig meer bewaard gebleven en iedereen ziet er tegenwoordig hetzelfde uit. Vroeger had je zo veel verschillende karakters, uiterlijke, gebruiken. Tegenwoordig niets meer. Alles verdooft en uitgeroeid. Je bent niet anders, niet hier. Het wordt gewoon niet getolereerd, al zou je het zo graag willen. Af en toe zie je uitslovers die uit willen steken boven de rest. Ik zou willen dat ze hun verstand er bij hielden en dit niet meer probeerden. Genadeloos word je teruggeslagen naar het niveau van de rest, en hoe meer fanatiekelingen er zijn, hoe sneller dit gebeurd. Je ziet ze wel eens met bosjes tegelijk groeien, om meteen weer kort gewiekt te worden. Hebben ze dan echt niet in de gaten dat dit niet werkt? Dat vraag ik me tegenwoordig vaak af. Snappen ze niet dat iedereen hetzelfde moet zijn, hetzelfde krijgt en hetzelfde behandeld wordt? Alles hetzelfde, geen enkel verschil, zo hoort het. Het is nu eenmaal de mening van ze, wij als nietig volk kunnen dit nooit veranderen.
Elke zoveel weken is er een controle. Past iedereen zich aan? Hebben ze niet te veel vrijheid genomen? Zijn ze massaal gegroeid? Collectieve groei valt minder op, maar is zo lastig te organiseren. Je hebt er altijd wel van tussen die sneller willen, meer willen. Anders zijn valt op, je moet niet anders willen zijn. Iedereen dezelfde lengte, iedereen dezelfde kleur. Iedereen mooi slank. Anders gekleurde worden uitgeroeid, degene met een totaal andere afkomst sowieso niet getolereerd. Je kleur is nog te voorzien, je afkomst is cruciaal. Als er ook maar een spoor is van een andere soort, een ander volk, worden er onmiddellijk maatregels genomen. Er mag niet gemixt worden met soorten, het is uit den boze. Ze wachten dan ook niet op de controles en routinemaatregelen, maar er komen aparte missies om diegene met een andere afkomst direct te verdrijven.
Je ziet het wel eens gebeuren, er komt een nieuwe soort, nieuw bloed in de genenpool. Interactie? Laat me niet lachen. Degene die er te dicht bij in de buurt komen worden gewoon meegenomen en afgevoerd samen met de nieuwelingen. Er is geen ontkomen aan, dus ik blijf liever klein en uit de buurt van andersdenkenden, anders lijkenden. Ik heb mezelf om aan te denken, ik heb mijn kinderen en vrienden. Dat is meer dan genoeg. Ooit, zullen mijn achterkleinkinderen, of de kinderen daarvan, of de kinderen daar weer van, die andere wereld kennen. Ooit, maar dan moet ik wel eerst mijzelf en mijn kroost beschermen tegen de gevaren van buitenaf. We zullen ons blijven aanpassen, vooral niet opvallen, en hopen. Hopen dat we ooit voet zetten in die wildernis, waar we kunnen groeien tot we niet meer kunnen, waar we er uit mogen zien hoe we zelf willen en waar we vrij zijn. Tot dan, vrees ik voor de grasmaaier.
Af en toe hoor je geluiden over een betere wereld, ik weet dat die niet bestaat. Althans, hij bestaat wel, hoe kunnen er anders zoveel verhalen over zijn? Het is alleen vergeefs om te denken dat die wereld, waar niet alleen de kleinsten de kans krijgen te groeien, maar iedereen mag zijn wie hij wil zijn, dat die wereld voor ons ooit werkelijkheid zal worden. Je hoort ze praten over verre oorden, diep verscholen in de wildernis, waar iedereen vrij is. Ik denk bij mezelf, goed. Zolang er hoop is bij al dezen om mij heen, zolang er het idee is dat het ooit nog beter zal worden dan dit, leven we. Hoe vaak ze ons ook proberen klein te houden en hoewel er altijd offers moeten worden gebracht, de massa leeft voort. Hoe vaak ze ons ook proberen te verdrinken, verbranden of neerhalen, wij zullen zegenvieren. Ooit.
De angst dat we het dit keer niet overleven, is er natuurlijk altijd. De angst dat dit de laatste keer zal zijn, de angst dat de kinderen inmiddels zo groot zijn gegroeid, dat ze niet meer als kinderen gezien worden. Dat is het ergste, het aanzien dat je eigen kroost, naïef en vol vertrouwen doorgroeit, zonder te weten wat hen te wachten staat. Natuurlijk zien ze wel wat er gebeurt, natuurlijk horen ze de verhalen en kunnen ze de angst in onze ogen zien. Ze weten het verdomd goed, maar hopen dat het hen, zoals al die vorige keren, niet zal overkomen. Ik bewonder dat vertrouwen, maar weet inmiddels beter. Zodra ze groot genoeg zijn, worden ze gezien als een van ons, zonder ook maar enig medelijden. Ik wil het uitschreeuwen, ze waarschuwen en gebieden dat ze klein blijven, maar dat kan niet. Het is niet mijn recht dat te eisen, het heeft bovendien geen nut.
Ik sta hier dus te midden van al mijn familie, vrienden, kennissen en alle anderen. Van onze cultuur is weinig meer bewaard gebleven en iedereen ziet er tegenwoordig hetzelfde uit. Vroeger had je zo veel verschillende karakters, uiterlijke, gebruiken. Tegenwoordig niets meer. Alles verdooft en uitgeroeid. Je bent niet anders, niet hier. Het wordt gewoon niet getolereerd, al zou je het zo graag willen. Af en toe zie je uitslovers die uit willen steken boven de rest. Ik zou willen dat ze hun verstand er bij hielden en dit niet meer probeerden. Genadeloos word je teruggeslagen naar het niveau van de rest, en hoe meer fanatiekelingen er zijn, hoe sneller dit gebeurd. Je ziet ze wel eens met bosjes tegelijk groeien, om meteen weer kort gewiekt te worden. Hebben ze dan echt niet in de gaten dat dit niet werkt? Dat vraag ik me tegenwoordig vaak af. Snappen ze niet dat iedereen hetzelfde moet zijn, hetzelfde krijgt en hetzelfde behandeld wordt? Alles hetzelfde, geen enkel verschil, zo hoort het. Het is nu eenmaal de mening van ze, wij als nietig volk kunnen dit nooit veranderen.
Elke zoveel weken is er een controle. Past iedereen zich aan? Hebben ze niet te veel vrijheid genomen? Zijn ze massaal gegroeid? Collectieve groei valt minder op, maar is zo lastig te organiseren. Je hebt er altijd wel van tussen die sneller willen, meer willen. Anders zijn valt op, je moet niet anders willen zijn. Iedereen dezelfde lengte, iedereen dezelfde kleur. Iedereen mooi slank. Anders gekleurde worden uitgeroeid, degene met een totaal andere afkomst sowieso niet getolereerd. Je kleur is nog te voorzien, je afkomst is cruciaal. Als er ook maar een spoor is van een andere soort, een ander volk, worden er onmiddellijk maatregels genomen. Er mag niet gemixt worden met soorten, het is uit den boze. Ze wachten dan ook niet op de controles en routinemaatregelen, maar er komen aparte missies om diegene met een andere afkomst direct te verdrijven.
Je ziet het wel eens gebeuren, er komt een nieuwe soort, nieuw bloed in de genenpool. Interactie? Laat me niet lachen. Degene die er te dicht bij in de buurt komen worden gewoon meegenomen en afgevoerd samen met de nieuwelingen. Er is geen ontkomen aan, dus ik blijf liever klein en uit de buurt van andersdenkenden, anders lijkenden. Ik heb mezelf om aan te denken, ik heb mijn kinderen en vrienden. Dat is meer dan genoeg. Ooit, zullen mijn achterkleinkinderen, of de kinderen daarvan, of de kinderen daar weer van, die andere wereld kennen. Ooit, maar dan moet ik wel eerst mijzelf en mijn kroost beschermen tegen de gevaren van buitenaf. We zullen ons blijven aanpassen, vooral niet opvallen, en hopen. Hopen dat we ooit voet zetten in die wildernis, waar we kunnen groeien tot we niet meer kunnen, waar we er uit mogen zien hoe we zelf willen en waar we vrij zijn. Tot dan, vrees ik voor de grasmaaier.
RSS Feed